Lieve kleine schat van me,

Toen ik de laatste post schreef, zat je zusje nog in mijn buik. Intussen is onze lieve Emilia al een flinke meid van 5 maanden oud. Zoveel emoties de voorbije maanden, een rollercoaster van gevoelens. De zwangerschap was spannend, anders dan die van jou en Finn, dat kan niet anders. We telden echt zo hard af, en met ons nog vele anderen. De ene dag voelden we ons al wat sterker dan de andere. Maar iedereen leefde zo met ons mee, dat deed deugd! Ik heb ook veel gehad aan de woorden van andere mama’s die hetzelfde meegemaakt hebben. Een vriendin die 15 jaar geleden hun tweede dochtertje verloor, schreef me hoe moeilijk het kan zijn, “maar als mama van een overleden kindje kan je echt wel heel wat aan!”

(meer…)

Maandagmiddag, de zon schijnt en Finn en ik zijn aan het voetballen in onze tuin. Tot mijn oog plots hierop valt…

Vlak naast het appelboompje dat we voor ons Mathisje plantten, staan piepkleine vergeet-mij-nietjes. Lieve, kleine schat, alsof we jou ooit zouden vergeten. Je hoort bij ons, je bent bij ons, we voelen jou. We kunnen je niet aanraken, maar door jou weten we nu dat graag zien zoveel verder gaat dan de grenzen van het fysieke. Jij geeft ons gezin een extra dimensie die we niet kenden. Het gaat niet over zien en kunnen vasthouden, maar over voelen in elke vezel, en liefhebben, en kijken met je hart, en jou zien in alles rondom ons. We zien je zo graag, lieve schat. Kusje in de wind en bedankt voor dat mooie momentje…

Op de allereerste schooldag kreeg Finn een opdrachtje mee naar huis: de juf had voor iedereen een blad gemaakt, waarop we foto’s mochten kleven over ‘Mijn familie en ik’. Al die collages zouden dan in een grote ringmap komen, en als de kleuters een moeilijk moment hebben, kijken ze er samen naar, zodat ze wat kunnen vertellen over thuis.

Wat een simpele, onschuldige opdracht lijkt, was bij ons toch weer even slikken.
Voor Finn is het heel normaal dat zijn broer bij de sterretjes is. Maar uiteraard is dat voor anderen minder evident. We hebben zijn juf dan ook kort uitgelegd wat onze gezinssituatie is. Onze collage is een verzameling van foto’s geworden van de belangrijkste mensen in Finn’s leven (en onze kippen!) en daar hoort zijn broertje ook gewoon bij. Een niet zo alledaagse situatie, maar: dit zijn wij!

We eten een ijsje op ons terras. Als mijn ijsje op is, zeg ik dat het allemaal al in de buik zit.

Finn denkt even na en zegt dan: Soms, Mathisje in de buik.

Ja da’s waar, lieve schat, maar nu niet meer, he. Waar is Mathis nu?

Daar! En hij wijst naar boven.

En dan bedenkt hij zich en wijst met zijn vingertje vlak voor zich: Nee, hier!

Finn vindt kindje Jezus tussen zijn speelgoed: “Mama, Mathis daar in bedje”.

Hij begint te zingen: “Slaap, Mathis, slaap… Daarbuiten loopt een schaap. Een schaap met witte voetjes, drinkt zijn melk zo zoetjes… Slaap, Mathis, slaap…”

Om daarna weer met zijn auto’s te beginnen spelen.

Knutselwerkjes voor papa op vaderdag.